تنهائی
دیر گاهیست که تنها شده ام قصه غربت صحرا شده
ام وسعت درد فقط سهم من است بازهم قسمت
غم ها شده ام دگر آیینه ز من بی خبر است که
اسیر شب یلدا شده ام من که بی تاب شقایق بودم
همدم سردی یخ ها شده ام کاش چشمان مرا خاک
کنید تا نبینم که چه تنها شده ام
برای دیدن من دلت را دیده کن دیدی که تنهایم؟!
من از طرز نگاه تو امید مبهمی دارم،
نگاهت را مگیر از من...که با آن
عالمی دارم!
